সৃষ্টিৰ বৰষুণ

 

মুষলধাৰ বৰষুণজাক অহা
দিনাখনৰেই কথা৷

খৰাং পথাৰখনে হেঁপাহেৰে
বৰষুণজাক পি খালে
পঞ্চামৃত বুলি ভাবি৷
উৰ্বৰা হোৱাৰ সময় যে সমাগত৷

আনক সুখ দিবলৈ সদা বিয়াকুল
ঝিলীকেইটায়ো গান জুৰিলে৷
বতাহজাকেও পেঁপা বজাই
ঝিলীক সংগ দিলে৷
মধুৰতম পৰিৱেশত পথাৰখন এখন শয্যা হৈ পৰিল৷

বৰষুণৰ এচাৰেকণি ভেকুলীটোৰ
গাটো পৰিছিল৷
সাৰ পাই সি সংকেত পালে এয়া প্ৰেমাকুল
হোৱাৰেই সময়৷ পৰিৱেশো অনুকূল৷

গলহেকাৰণি এটা মাৰি ডিঙিটো
ফুলাই
সি জুৰিলে প্ৰেমৰ টোৰটোৰণি এটা৷
বাসনাত জৰ্জৰিত হৈ উশাহ টানিছিল
সি
বুকু ভৰাই৷

নাতিদূৰৈত থকা এজনী ভেকুলী
আছিলে যি কুন্দতকটা
ৰৈ আছিল তাই কাতৰ হৈ
বুকুতে লৈ
অযুত আশা৷

এখুজি দুখুজি
দুয়ো দিলে মেলি৷
বাধা দিবলৈ কাৰ সাহস৷
পৰীয়া যে স্বয়ং বিধাতা৷

চকুত চকু থৈ
দুয়ো আকাশলৈ চালে৷
এতিয়া মাথোঁ প্ৰয়োজন
ক’লা মেঘ এচপৰাৰ৷

সৃষ্টি সদায় যে
আন্ধাৰতেই হয়৷
লাগে সিহঁতকো কিছু
গোপনীয়তা৷

২২.০৪.১৭